Door zoutvlaktes en woestijnen naar Bolivia…

Om voor de laatste keer naar Chili te gaan hebben we de bus genomen vanuit Salta naar San Pedro de Atacama. De busreis nam ons dwars door het steile Andesgebergte heen en we passeerden de grens bij een pas waar we alvast goed aan de hoogte konden wennen: 4.400m hoog maar liefst! De buschauffeur hield er goed de vaart in omhoog dus dit leverde leuke taferelen op als je naar de wc moest tussen alle 50 haarspeldbochten door… Gelukkig ligt het dorpje wat lager (2.500m), zodat we een beetje aan de hoogte konden wennen. San Pedro is een klein dorpje midden in de woestijn en zit vol met toeristen. We besloten hier dan ook niet lang te blijven en de excursies waren snel gepland. We zijn begonnen met de excursie naar de Valle de la luna, deze was echt waanzinnig mooi. We reden ’s middags met een busje een stukje buiten het dorpje om de vallei te gaan bekijken met de zonsondergang. Het landschap zag er inderdaad, zoals de naam al doet vermoeden, uit als de maan. Hele vreemde rotsformaties met hier en daar wat kleine zoutvlaktes die net op sneeuw leken (zie foto’s).

De volgende dag ging onze wekker helaas al om half 4… De excursie naar de geisers is namelijk een stukje buiten San Pedro en deze zijn op het mooist als de zon opkomt en het temperatuurverschil het grootst is. De geisers waren op zo’n 4.300m en het was daar (inderdaad Ninchen) KOUD! Maar wel erg mooi om de verschillende geisers te zien. Zo waren er geisers met borrelend water, met borrelend modder en sommige die alleen stoom bliezen. Een uur daarna stapten we weer in het busje om zeer dichtbij naar thermale baden te gaan (geen TERMINALE, Marijn…). Daar hebben we ons in de vrieskou gestript tot onze badkledij om een heerlijk ochtendbad te nemen. Het liggen erin was prima…alleen moesten we er ook weer uit…dat was HEEL koud. Al met al zeker de moeite waard! De rest van de dag hebben we inkopen gedaan en zijn we gezellig wat gaan drinken met 2 Nederlanders (Nienke en Willem).

De inkopen waren nodig voor DE grote tocht die we hebben geboekt naar Bolivia: de 3-daagse jeeptocht over de zand- en zoutvlaktes naar Uyuni in Bolivia. Een zeer bekende/beruchte trip waarbij je met 6 gringo’s in een Landcruiser door de bergen en woestijnen de grens over crosst. We hoorden en lazen veel wisselende verhalen hierover. Er zijn namelijk nogal wat louche reisorganisaties met slechte auto’s en dronken chauffeurs… We hebben gekozen voor de reisorganisatie die ons is aangeraden door verschillende mensen die deze reis al hadden gedaan. Met enige gezonde spanning stonden we de volgende ochtend om acht uur als eerste bepakt en bezakt bij het kantoor van de reisorganisatie. We werden eerst met 12 man naar de grens van Bolivia gebracht in een groot busje en stapten daar in the middle of nowhere uit om onze stempels te halen voor Bolivia. Daar werden we ingedeeld in een jeep met een Engels stelletje (Kyle & Nicola) en twee Nederlandse meisjes (Tirza & Maike). Alle tassen werden samen met het water, gas en benzine op het dak bij elkaar gebonden en we trokken de hobbelige woestijn in. Onze chauffeur was een mini-Boliviaan die Mario heette. Een prima chauffeur die de hele dag uit z’n grote zak met coca bladeren zat te graaien (alsof het chips was) om deze vervolgens in zijn wang te stoppen. In Bolivia een doodnormale zaak.. En ja ook zeker beter dan een chauffeur die drinkt… Na 20 minuten rijden klapte in een keer de motorkap open. Maar Mario, onze Boliviaanse oempaloempa, was niet voor een gat de vangen, toverde een stuk touw tevoorschijn en het mankement was snel verholpen.

De eerste dag zijn we flink geklommen en kregen we helderblauwe meertjes te zien midden op de hoogvlaktes (wederom zie foto’s). Daarnaast hebben we ook bubbelende moddergeisers in alle kleuren gezien die maar liefst op 5.000m hoog lagen. Dan begin je toch wel erg serieus iets te merken van de hoogte… Een sprintje trekken zit er dan niet in. De eerste dag zijn we al redelijk vroeg gestopt, zodat we een beetje aan de hoogte (4.300m) konden wennen en nog een wandelingetje konden maken. Het was een accommodatie die nogal ‘basic’ was, wat wil zeggen dat er dus geen stromend water was, geen verwarming en een wc die je met het emmertje mag doorspoelen. Het was daar wel erg gezellig, onze chauffeur zorgde netjes voor al het eten en we hebben met z’n twaalven zitten kaarten alvorens iedereen al om 8 uur naar bed ging. We sliepen met z’n zessen bij elkaar en hadden die avond de grootste lol, voordat we in slaap vielen. De hoogte zorgde er namelijk voor dat iedereen zich een beetje licht in het hoofd voelde. Zonder een drankje te drinken waren we allemaal toch aardig lacherig. Die nacht zijn we met veel lagen kleren over elkaar de slaapzak ingekropen, want de tocht van buiten kwam gewoon lekker door het raam naar binnen (beetje tape houdt dat zelfs niet tegen..), en dat is minder prettig als het buiten -10 / -15 graden is.

De volgende ochtend weer alles op het dak geladen en hebben we onze tocht vervolgd. Het mooie is dat je met zo’n jeep gewoon dwars door de vlaktes heenrijdt en je nergens wegen hebt. Het geeft een echt Parijs-Dakar gevoel als je een andere jeep ziet rijden met een grote stofwolk erachter. We zijn die dag ook op verschillende plekken gestopt waar flamingo’s, mooie rotsformaties en bevroren meertjes te zien waren. Helaas startte de auto niet meer na de lunch en nadat Mario een half uur onder de motorkap had gehangen met zijn beentjes erbuiten bungelend (met stroom draadjes en stukjes plastic), waren we gedwongen om de auto een duwtje te geven (onze Mario had toch niet de skills zoals de vader van Majo, tijdens de kampeervakanties naar Frankrijk)… Dus alle kerels werden bij elkaar getrommeld en we gingen duwen. Een jeep duwen door gravel op 4.800m hoogte is toch wat anders dan in Nederland! Maar het lukte…Ongeveer 3 seconden, nadat de auto uit zichzelf wegreed, hapte iedereen en masse naar zuurstof. Maar de motor deed het weer!

Bij de accommodatie ’s avonds was er gelukkig wel stromend water en konden we weer normaal naar de wc…dan apprecieer je dat toch wel weer even! Zo ook de warme douche, waar de hele groep van kon genieten, uitgezonderd Majo (had ze ook maar niet zo onaardig moeten doen tegen de vervelende kindjes die gingen spieken tijdens het omkleden…haha).

De volgende dag moesten we om 5 uur paraat staan om bij zonsopgang de grootste zoutvlakte ter wereld te bekijken. Dus zijn wij, in het pikkedonker en over zandpaden, onderweg gegaan naar deze vlakte. Ineens staken er drie ezeltjes over…De eerste twee waren net snel genoeg, maar helaas kon Mario de derde ezel niet ontwijken en raakte wij deze tegen de bips…Mario kon ook niet veel anders, want uitwijken was niet echt een optie op deze weg. Wel even schrikken, want tegen een ezel aanbotsen doe je ook niet elke dag en zeker niet om half 6 ’s ochtends als je nog half slaapt.

Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de zoutvlakte. Dit is echt een heel vreemd natuurfenomeen…Het is een HELE grote platte witte vlakte. Je hebt het idee dat je over een heel groot bevroren meer heenrijdt en dat je ieder moment door het ijs kunt zakken. Helaas was het niet helemaal helder, zodat de zonopkomst niet ideaal was (je kunt ook niet altijd alles hebben..). We stopten bij een heuvel van koraal, in het midden van de vlakte en waarvandaan we een erg mooi uitzicht hadden over de vlakte. Na 100 foto’s en een ontbijtje te hebben genuttigd (jeu pannenkoeken!), zijn we naar een plek gegaan, waar we konden experimenteren met de perspectief foto’s (zie foto’s waarbij Majo Daan opeet of waarbij Daan Majo plattrapt..). De laatste stop was een trein kerkhof. Bij Uyuni staat een grote verzameling aan hele oude locomotieven weg te roesten midden in de woestijn. Na dat te hebben gezien reden we het stadje Uyuni binnen. Een verschrikkelijk lelijk Boliviaans woestijnstadje. Hier een hostel gezocht om een warme douche te nemen (ook hier had Majo weer een koude douche. Ik zeg: √ geschikt. Toch Tirza?). Samen met Tirza en Maike zijn we lekker gaan eten en drinken. Het was erg gezellig met hen en we ontdekten hoe klein de wereld weer was, toen we op hun foto’s Karlijn Schoenmakers uit Breda herkenden (die in Cuzco, waar ze 4 maanden hebben gewoond, één van hun beste vriendinnetjes was) en Majo herkende daarna ook nog Elise uit Utrecht. Heel vreemd… Na ongeveer 100 tips (vooral restaurantjes & barretjes !!!) voor in Cuzco (Peru), hebben we afscheid genomen van onze nieuw gemaakte vrienden, die dezelfde naar La Paz vertrokken.

Wij zijn de volgende dag in de bus gestapt naar Sucre met vijf anderen, die we hebben ontmoet tijdens de jeeptocht. In de bus merkten we echt dat we een ander land binnen zijn gegaan. Bolivia is in geen opzicht te vergelijken met Argentinië of Chili. Het is een stuk armer en de mensen hebben een gemiddelde lengte van 1.50m, Daan voelt zich hier dan ook echt een reus.. We zaten in een bus tussen alle locals zaten en waarin we overal de typisch geklede vrouwen met honderd kleden, een bolhoed en een baby achterop, zagen. Na de busreis van 10 uur, waarin de stoelen 2 maten te klein waren, aangekomen in Sucre. Snel op zoek gegaan naar een hostel en restaurantje om onszelf lekker te trakteren na de jeeptocht en de lange busreis. We hadden een klein Frans restaurantje gevonden die in onze reisgids stond. Daar hebben we lekker gegeten…OEI! We hebben in maaaaanden niet zo lekker gegeten. Daan heeft een chateaubriand besteld voor 4,5 euro…hahaha. We hebben daar heerlijk gegeten en gedronken en zijn lekker op tijd naar bed gegaan. Een taxichauffeur kon ons vertellen dat de dag erna (zondag) een autorace dwars door de stad zou zijn. En inderdaad er was gewoon een race met rally en oude auto’s dwars door de binnenstad. Natuurlijk stonden er nergens hekken. Wanneer er een fluitje klonk, zag je iedereen naar de zijkant rennen en kwam er een auto met 140 km/u de hoek om…Niet erg veilig dus. Maar wel heel leuk om te zien. Een event dat niet voor de toeristen is georganiseerd, maar waar de hele stad en omgeving voor is uitgelopen. Dus inclusief overal eettentjes op straat, Boliviaanse pitspoezen (Rrrrrrr), in de zon whisky-drinkende kerels om 12.30u, klassieke auto’s en vooral heel veel mensen om te bekijken. Al met al een heerlijke stad om de komende dagen te gaan verkennen. Dit is pas ECHT Zuid Amerika…!

Wij gaan nu verder kijken wat de Boliviaanse keuken ons biedt....A luego!

Majo & Daan