Via de mijnen en jungle op weg naar Titicaca

16 juni 2009 - La Paz, Bolivia

Het wordt weer eens tijd dat we jullie ‘bijkletsen’ over onze avonturen. Het is namelijk alweer een tijdje geleden dat Daan en Majo iets van zich hebben laten horen. Natuurlijk hebben we in de tussen tijd niet stil gezeten!

In Sucre hebben we voor het laatst een bericht achter gelaten. We hebben het daar uitstekend naar onze zin gehad. Het ritme van rondslenteren en lekker eten hebben we doorgezet. En hierdoor is ons verblijf in Sucre uiterst aangenaam geweest! Na Sucre stond Potosí op het program. Dit is een mijnwerkersstadje ten westen van Sucre. Vanuit Sucre konden we een soort van ‘deeltaxi’ (3 euro p.p.) naar Potosí nemen. Hiervoor moesten we naast het busstation zijn. Daar was een hele rij met garages, waarvandaan de taxi’s vertrokken. Een ding hadden we niet helemaal bedacht; als je daar als ‘rijke gringo’ loopt, wordt je BELAAGD door de mensen die je allemaal in hun taxi willen hebben. Majo werd bijna aan haar arm meegenomen en in een andere taxi als Daan gezet. Maar gelukkig bleven we rustig en zijn uiteindelijk in dezelfde taxi richting Potosí vertrokken.

Zo’n twee uur later kwamen we daar aan. Ons hoofddoel was natuurlijk een bezoek aan de mijn. Deze toer meteen geboekt voor de volgende dag en daarna een bezoek gebracht aan ‘Casa Nacional de Moneda’, waar we de hele geschiedenis van het (munt)geld konden zien,  vanaf het begin dat er zilver in de berg werd gevonden tot aan nu. Grappig is dat een paar eeuwen geleden de munten voor Spanje in Bolivia werden gemaakt en tegenwoordig de munten van Bolivia in Spanje worden gemaakt. Die avond heerlijk fondue op in Bolivia! Dit land blijft ons culinair verbazen…

De volgende dag vroeg op, om naar de mijnen te gaan. In de berg bij Potosí (die men ‘pacha mama’ noemt, moeder aarde) zijn zo’n 400 mijnen, waarin zo’n 7000 mannen werken. De tocht begon in een veel te klein busje met veel te veel mensen. We kregen beschermende kleding, dikke laarzen en natuurlijk een leuke helm met lamp (dit alles vanzelfsprekend voor Majo te groot). Hierna gingen we naar een winkeltje, waar we verschillende attributen konden kopen: cadeautjes voor de mijnwerkers. Deze zijn blij met limonade, dynamiet, sigaretten, cocabladeren en bijna pure alcohol. Die laatste twee zijn om alle gevoel (een beetje) te verdoven. Door de bladeren voel je geen honger en vermoeidheid meer. Daarna naar de volgende stop, waar we te zien kregen hoe alle mineralen uit de stenen worden gehaald. Het vreemde is dat Bolivia alles in de ruwe vorm exporteert. Zelf dus niets doet aan de verwerking ervan en daar valt (dachten wij) nou juist net geld mee te verdienen.

Na dit alles gingen we de mijn in. Een klein gat in de berg. Al vrij snel werd het laag en smal, waardoor Daan begon te vloeken, omdat hij om de twee meter zijn hoofd stootte. Na een paar minuten is Majo omgedraaid. Het idee nog 2,5 uur midden in een berg te zitten en geen kant op te kunnen voelde helemaal niet prettig. En nu kon ik nog terug! Buiten drukte de gids Majo wel op het hart voorzichtig te zijn. Hij wees een richting op: because these people are very drunk (vrijdagmiddag half 12…). Daan is (heel moedig) verder de mijn in gegaan. Binnen in de mijn bleken de mannen echt onder verschrikkelijke omstandigheden te werken. De gangen vol stof, sommigen werkten met pikhouwelen, anderen met drilboren (naast hun oren). Het was een spannende, benauwde tocht. Ergens door een smal gangetje moest er tien meter omhoog geklommen worden door middel van een stuk touw. Een hele ervaring, maar ook Daan was blij dat hij weer buiten was! In deze omstandigheden zou er in Nederland nooit een excursie gedaan mogen worden!

Diezelfde avond nog zijn we met de avondbus naar La Paz vertrokken. Op zo’n station ben je toch altijd benieuwd in wat voor bus je terecht komt. Helaas was het de meest verrotte die het station binnenkwam rijden... De bus had geen wc aan boord en de rit zou zo’n 10 uur duren. Inderdaad, dat werd dus ‘baňo naturale’ onderweg. Ook dat was niet het geval, er werd gewoon niet gestopt. Het aller-vervelendste was dat Daan ziek werd tijdens deze rit. Na drie keer dringend kloppen op de ruit (in het tijdbestek van anderhalf uur), stopte de chauffeur met veel pijn en moeite. Net op tijd voor Daan.

We kwamen om 6 uur ’s ochtends aan. We verbaasden ons over de bedrijvigheid in de stad op dit tijdstip, maar het bleek dat die dag ‘Festividad del Seňor de Gran Poder’ was. Een grote parade door de hoofdstraat. Het allergrootste nadeel was dat de taxi ons hierdoor niet precies voor de deur kon afzetten en wij een paar blokken met heel ons ‘hebben en houwen’, moesten lopen. Niet echt fijn, zaterdagochtend heel vroeg in een grote stad, met dronken mensen op de tribunes (die al geplaatst waren voor de feestdag). De optocht begon rond een uur of 10 ’s morgens en was ongeveer 12 uur later pas afgelopen. Vergelijkbaar met een carnavalsoptocht, maar dan veel groter. Mensen in hele mooie kleurige kostuums, in groepen van wel 50 personen die een soort danspasjes maakten op de vrolijke muziek van de fanfares. Heel Bolivia leek uitgelopen. Een grote hoop mensen langs de kanten van de parade. Iedereen die wat wilt verkopen. De straat parallel aan de parade straat stond vol kraampjes. Heel mooi om te zien, een feest van het volk.

De dagen erna hebben we rustig La Paz verkend. Met de nadruk op rustig, omdat we ons allebei niet goed voelden. We zijn er niet helemaal uit of het de hoogte is, of misschien toch wat verkeerds gegeten. Hoe dan ook, we zijn niet onder de indruk van La Paz. Het is een hele grote, arme, stinkende stad. We snappen nu waarom de vrouwen zulke wijde rokken dragen (en de stad zo stinkt), daarmee kun je gewoon midden op straat plassen. Voor kleine kinderen is dat sowieso iets wat normaal lijkt te zijn hier.
We wilden er dus zo snel mogelijk weg en zodra de gezondheid het toeliet zijn we op zoek gegaan naar een jungle toer. Vanuit de grote stad kun je namelijk naar Rurrenabaque vliegen. Dit is een jungle stadje aan de rand van ‘parque nacional Madidi’. Dit nationale park is volgens onze reisgids: het meest bio-diverse stukje natuur op de planeet…! Nadat we een aantal reisorganisaties hadden bezocht, hadden we snel een keuze gemaakt. We wilden graag naar de ‘Chalalan Eco-lodge’.

Meteen de dag erna (woensdag) zijn we naar de jungle vertrokken. Met een mini-vliegtuig voor 19 personen werden we in de jungle afgezet. Het was een spannende vlucht (van 45 minuten), waarbij we, zo leek het, rakelings langs besneeuwde bergtoppen van de Andes vlogen. Hierna nog een half uur met een busje naar Rurrenabaque (waar we eigenlijk zouden landen, maar dat ging niet i.v.m. weer). De verandering van omgeving was echt heel bizar! Ineens stonden we tussen alleen maar groen. Het busritje (vol kuilen, wat lanceringen vanaf de achterbank veroorzaakte) midden door de jungle was erg leuk! Huizen met rieten daken en overal beesten op de weg. Aangekomen in Rurre (zoals de bevolking het noemt), voelden we ons meteen veel beter. Lichamelijk, maar ook de mensen leken aardiger, lucht rook er beter, de temperatuur was lekker. Het stadje een beetje verkend en ’s avonds ons welkomstdrankje gedronken bij de ‘Moskito bar’. De lekkerste Caiprinha van Zuid-Amerika gedronken en besloten om er ook maar een hapje te eten.

De dag erna vroeg op, voor de bootreis van 5,5 uur! Onderweg zagen we meteen al een hoop dieren (capabari, makauwen, toekan, aapjes, kaaiman, heel veel vogels en grote vlinders), waarover onze gids al van alles kon vertellen. De boot moest een paar keer geduwd worden, omdat we vastzaten in verband met het droogseizoen. Om bij de lodge te komen, moesten we na de boottocht een stukje door je jungle lopen, waar wilde zwijnen ons pad kruisten. Aangekomen bij Chalalan bleek dat we echt een super mooie hut hebben! Compleet met hangmat en rietendak.

Het verblijf in de jungle was heerlijk (alleen de eerste nacht niet voor Majo, die heeft zij helaas in de badkamer moeten doorbrengen). De sfeer in de lodge was erg ontspannen. Het feit dat we een privé-gids hadden (jajaja, is erg decadent, weten we) was ook super. Deze nam ons mee op pad door de jungle en over het meertje. Hij kon over alles vertellen, waardoor we echt veel meer over de planten en dieren te weten zijn gekomen. Het mooie van deze lodge is ook, dat alle opbrengst rechtstreeks naar de ‘community’ gaat. Hierdoor steun je de mensen direct in hun bestaan. Het is lastiger in de jungle om dieren te spotten, maar dit maakt het wel leuk en bijzonder als je ze spot. En ondanks dat, hebben wij in de vier dagen (en drie nachten) ongelooflijk veel dieren gezien. Tijdens een van de wandelingen passeerden een hele grote groep apen, drie verschillende soorten, boven onze hoofden. We hebben een witte havik van nog geen 3 meter afstand gezien. Andere aapjes op nog geen meter en heel veel verschillende soorten vogels en vlinders. En alles is GROOT! Bomen, planten, insekten! Kortom, een erg bijzondere ervaring!! Helaas hebben we niet veel foto’s kunnen nemen. Niet alleen omdat de dieren niet stil zitten om te poseren. Ons fototoestel kon de luchtvochtigheid niet aan en ging stuk.

Nu zijn we weer terug in La Paz. Waar we (weer) een nachtje langer moeten blijven dan gepland, omdat er vandaag een staking is van de bussen. Morgen gaan we door naar Copacabana. Vanuit daar gaan naar Lago Titicaca om vervolgens Peru in te trekken.

Nou dat was weer een heel verhaal...

Hasta la vista!

Daan en Majo

ps: de links naar info over parque nacional Madidi en Chalalan Ecolodge hebben we toegevoegd voor de nieuwsgierigen

Foto’s

11 Reacties

  1. Tante Rita:
    16 juni 2009
    Wauw, wat een geweldig verhaal weer!! Wat een avonturen!! Ik hoop dat jullie weer wel helemaal opgeknapt zijn??
    Overigens, ik zag dat Lapeche ook een filiaal in La Paz heeft?? hihi
    Heerlijk om weer iets van jullie te horen en dus te lezen!!
    Ga verder met heerlijk leven en genieten!!

    Tante Rita xx
  2. Roelemanski:
    16 juni 2009
    Ha kinders!

    Wat hebben jullie ons weer lang laten wachten op een update, maar gelukkig is 'ie weer lekker uitgebreid, zodat ik weer even kan vluchten uit de dagelijkse beslommering van het kantoorslaaf zijn.

    Het ziet er weer hartstikke avontuurlijk uit! Zijn jullie inmiddels al aan wat aan de hoogte gewend?

    Hier gaat alles zijn gangetje. NAC gaat Europees, de terassen worden regelmatig bezocht, Playstation-toernooien worden georganiseerd, kortom zo niet eens willen ruilen.

    X Roel

    PS: helemaal niets in Rotterdam!
  3. ria uit waalwijk:
    16 juni 2009
    hallo,
    marjolijn ik zou ook niet in zo'n mijngang durven hoor het idee dat je er niet ineens uitkunt, ik denk dat je in zuid/amerika overal van die vrolijk muziek hoort waar je heel blij van wordt. Er is ook voetbalnieuws uit Waalwijk "RKC" speelt volgend jaar weer in de ere-divisie.

    Houdoe, Ria.
  4. Jannemijn:
    16 juni 2009
    Echt super om jullie zo te kunnen blijven volgen! Jullie verhalen werken aanstekelijk waardoor ik nog meer baal dat ik binnen in een warm kantoor zit ;)

    Heel veel plezier nog samen, ik heb zo'n vermoeden dat dat wel goed komt!

    Kusje
  5. Hilko en Wendy:
    16 juni 2009
    Hey!

    Klinkt weer walgelijk. Nog steeds jaloers lees ik ieder verhaal, ik ben blij dat we volgend weekend gewoon een jeu de boulestournooi(uch uch lees:feest) mogen houden op Corsendonk. Jammer dat je er niet bij kan zijn.
  6. huug tol:
    16 juni 2009
    Hallo Marjolijn en Daan,
    Leuk weer iets te horen en fijn dat jullie beiden weer opgeknapt zijn.
    Ik zou La Paz voortaan maar La Plas noemen met al dat geplas op straat.
    Jongens pas goed op elkaar en een verdere goede reis toe gewenst. Huug.
  7. Suzanne en Guido:
    16 juni 2009
    Ha die Majo en Daan,
    Klinkt weer mooi allemaal en ziet er ook weer prachtig uit! Vooral Majo na het shoppen in La Paz... ;)
    Blijf genieten daar!
    Kus uit Amsterdam,
    Suus
  8. Eva:
    16 juni 2009
    Hi mayo en Daan,

    Wow wat een indrukken gaaf zeg, wat een mooie reis!
    Ga door met genieten en nieuwe dingen ontdekken.

    Hele dikke kus eef
  9. T(H)anny:
    21 juni 2009
    Hoi Marjolein en Daan ,
    Bedankt voor de kaart ,ontv.op do 18juni.
    Wat een belevenissen en de indrukken enz. geven jullie op een bijzondere wijze weer .Het is genieten.
    De knuffels ,Hannyen Wim .
  10. Anneloes:
    22 juni 2009
    Heej,

    Ik zag jullie website op de hyves van linda! Echt gaaf om het allemaal te lezen zeg!
    Veel plezier nog!
    Groetjes Anneloes
  11. Rob:
    24 juni 2009
    Hey mensen van het goede leven!!

    Ik lees dat we er een beetje dezelfde hobby's op nahouden!
    Ik denk dat het toch echt de volgende keer zuid-amerika moet gaan worden;), maar eerst nog ff genieten in Azie :D
    Wij hebben vanavond onze laatste avond op Borneo en dan begint ons avontuur in Indonesie!
    Ik zou zeggen: niet meer ziek worden en GENIET!!!!!
    dikke kus,

    jullie Lotgenoten :)