Daan & Majo op de gletsjer en in 'the bus of HELL'

Buenos dias,

Hier weer een nieuw avontuur van Daan en Majo. Het is alweer zo’n week geleden dat we wat hebben laten horen en we hebben weer het een en ander beleefd. We zullen dit alles proberen weer te geven in onderstaande samenvatting ;)

Met het vliegtuig zijn we dus naar El Calafate gegaan. De landing was trouwens erg ruw. De piloot zette het toestel met een flinke klap op de grond. We keken elkaar wel even verschrikt aan, dit hadden we allebei nog nooit mee gemaakt.

El Calafate is een klein dorpje tussen de bergen. Het landschap ziet er wat ruwer uit dan in Ushuaia, beetje steppe-achtig. In het dorpje is niet veel te zien, paar koffie tentjes en reisorganisaties waarbij je verschillende excursies kunt boeken. In het hostel kwamen we een mensen uit Utrecht tegen (jaarclubgenoot van een oud-huisgenoot van Daan). Heel toevallig zijn we deze jongen onze eerste vakantie in Italië (vijf jaar geleden) ook tegengekomen!

De dag erna hebben we rond gekeken naar wat er allemaal mogelijk was in en om El Calafate. en hebben we voor de dag erna een bezoekje aan ‘Perito Moreno’ gletsjer gepland. Deze gletsjer is onderdeel van 's werelds derde grootste ijsvlakte. De gletsjer eindigt in een fjord, waar het ijs 60 m dik en 5 km breed is. Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Dit kan waargenomen worden door het gekraak van de over elkaar schuivende ijsbrokken enerzijds, anderzijds breken op regelmatige tijdstippen grote ijsbrokken van de gletsjer af die dan met veel lawaai in het Argentinomeer vallen. Echt heel erg indrukwekkend!! We hebben een ‘hike’ van anderhalf uur op de gletsjer gemaakt (ja, met van die pinnen onder onze schoenen!). Na een uurtje stond er achter een ijsheuvel op een tafeltje whiskey ‘on the rocks’ (van de gletsjer) voor ons klaar! Een perfect idee op een unieke locatie…

We hebben de gids naar Torres del Paine (natuurpark in Chili ten zuiden van El Calafate) gevraagd. Nadat hij ons vertelde over een Argentijns alternatief (El Chaltén) wat net zo mooi, maar dan gratis is, besloten we daarheen te reizen.

Zondag 26 april zijn we aangekomen in El Chaltén. We wilden die avond lekker gaan eten. Aan de balie gevraagd waar we naartoe konden. De mensen keken van ons naar buiten en weer terug, maar vertelden ons waar we heen konden. Goed, we wisten dat het slecht weer was, maar zijn op weg gegaan.. Eenmaal buiten waren we na twee minuten doorweekt!! Dus omgedraaid en onze steak maar in het hostel gegeten (ook niet verkeerd!). De dag erna stond in het teken van de trekking die we zouden gaan lopen: Loma del Pliegue Tumbado. Deze tocht is 12 km en je stijgt ook nog eens 1000m. Flinke klim dus! We waren in 4 uur bij de top. Boven kregen we ook nog wind tegen, beetje sneeuw en het was koud, maar het was zeker de moeite waard!! Uitzicht was geweldig. Konden naar Chili kijken en onderweg zagen we ‘Fitz Roy’, de trots van het dorpje!

We hadden al geruchten gehoord die avond in het hostel, maar de volgende ochtend bleek het waar te zijn. Er gaan bijna vanuit het zuiden van Patagonië bijna geen bussen meer naar Bariloche buiten het hoogseizoen. Ons plan was namelijk om de reis naar Bariloche in tweeën te knippen. Maar dit ging dus helaas niet. Het rare is dat je op verschillende forums en in ‘DE’ reisgids kunt lezen dat Patagonië heel mooi is in de herfst. En dat klopt, de kleuren hier zijn erg mooi. Natuurlijk is het ook fijn dat het geen hoogseizoen is, want er zijn veel minder toeristen. Maar het betekent ook dat er tussen de verschillende dorpjes en stadjes veel minder bussen rijden. En iedereen die je ernaar vraagt blijft er vaag over.. We waren dus genoodzaakt om de ‘bus of HELL’ te nemen (zoals Daan hem liefkozend noemde). Een busreis van 32 (!!!) uur over de route 40. Deze weg is niet zoals in Nederland een mooie tweebaans asfaltweg, maar deze weg loopt dwars door de middle of nowhere en is gemaakt van zand. Jullie snappen dat we hier erg naar uitkeken..

De bus was redelijk op tijd in El Chaltén. Met een soort hek voor de vooruit, vanwege stenen die omhoog zouden kunnen komen. Vreemd was wel dat er een beetje water op de vloer lag. Ineens ontdekten we trouwens nog een voordeel van het laagseizoen; de bus zat nog niet voor de helft vol. Dit betekende dat we allebei twee stoelen tot onze beschikking hadden. We vielen allebei redelijk snel in slaap. Majo schrok wel een keer wakker, omdat er een chauffeur met een zaklamp over haar heen hing. Bleek heel de vloer nat te zijn. Alle handbagage dus snel boven ons hoofd gelegd.. Na twee uur rijden (dus rond twee uur ’s nachts) werd de bus stil gezet en deze begon te draaien. Toen Majo op keek, zag ze haar Ierse achterbuurman ook verschrikt kijken: are we going back?!! Intussen was het in de bus ook echt heeeeel erg koud geworden. Het was duidelijk dat er iets niet klopte. Even later werd de bus stil gezet. De chauffeur ratelde in het Spaans(waar we nog steeds niet goed in zijn) wat er aan de hand was. Gelukkig was er iemand die het kon vertalen voor ons. Er moesten onderdelen komen, maar vanuit El Calafate en dat zou nog 4 uur duren…… Inderdaad we zaten echt in ‘the bus of HELL’. Wij zijn achter in de bus gaan liggen, waar bijna geen water op de grond lag. Maar omdat de motor van de bus niet draaide, deed de verwarming het ook niet en het was dus KOUD. Gelukkig hadden we onze slaapzakken nog mogen pakken uit het bagageruim. Een aantal uur later (inmiddels 5.45u) werden we wakker gemaakt. Naast ons stond een nieuwe bus. IN het donker moesten we verhuizen naar de andere bus. In deze bus was het gelukkig lekker warm en al rijdend over de hobbelweg hebben we redelijk kunnen slapen.

Het uitzicht vanuit de bus was mooi. Om je heen zie je alleen maar een kale vlakte. Hier en daar lopen beestjes, zoals schapen, emoes en een soort hert. In de verte zie je af en toe bergen, de Andes. Verder is het heel vervelend dat de bus niet harder dan 50 km per uur rijdt. Lang in de bus zitten is al erg, maar lang in een bus zitten die niet door kan rijden is echt heel erg!! En het landschap doet er dan niet meer toe…

Onze eerste stop daarna was om half 11 in een minidorpje in the middle of nowhere. Hier zijn we gestopt voor 20 minuten. Dat wil zeggen, Zuid-Amerikaanse minuten. Alles is hier ‘mas-o-menos’, wat ongeveer betekend. Dus we vertrokken een uur later weer.

In de middag kwamen moesten we ineens de bus uit. Bleek dat we moesten wachten op de bus naar Bariloche. Niemand die je iets verteld over waarom en hoelang. Bij navraag, bleef het antwoord vaag, maar iemand van ons busgezelschap (na 26u bussen is trouwens niemand echt gezellig meer) had 3 kwartier opgevangen….

Ja inderdaad, mas-o-menos, want 2 uur later kwam er eindelijk een bus aangereden die ons naar Bariloche kon brengen. Deze chauffeurs waren wel vrolijk en uit de radio klonk zoiets als een Spaans smartlappenkoor. Om 23u ’s avonds reden we weer een gehucht binnen. We stopten voor een eettentje. Inmiddels was iedereen bloedchagrijnig. Het was een afzichtelijk tentje, met tl-verlichting. Op de tv, die er stond, was een soort ‘op volle toeren’ met Argentijnse kattengejank bezig. Een onooglijk ventje stond voor de camera de ‘gimp’ uit te hangen in een wit pak met slipjas en trok een moeilijk gezicht wanneer hij hoge klanken uit moest stoten. En geloof me, dit was vaak!!

Iemand uit de bus kon ons vertellen dat we gewoon de normale geplande tijd in Bariloche aan zouden komen. De uren die we stil hadden gestaan, hadden we namelijk anders in Perito Moreno moeten wachten. Zou dit een geluk bij een ongeluk zijn?

Inderdaad, de volgende ochtend om 8u (na beetje slaap die nacht) reden we Bariloche binnen. Toen alleen nog 5 uur wachten tot we onze kamer in zouden kunnen. En toen konden we eindelijk douchen en slapen! Dan lijkt de reis helemaal niet zo erg meer. Gisteravond zijn we Bariloche ingelopen, wat precies op een Zwitsers wintersportdorpje lijkt. Je kunt hier zelfs kaasfonduen en overal zijn chocolade winkels met bonbons. Wel raar zijn de tirolerpoppen in de etalages. Het lijkt hier wel een klein stukje van de Alpen midden in Zuid Amerika. Hier is het trouwens wel schitterend, het stadje ligt aan een meer en je ziet her en der bergen/heuvels met sneeuw. Vanavond gaan we de dag van de arbeid vieren met onze nieuwe vrinden (Duitsers & Ieren). Morgen gaan we fietsen huren en de omgeving wat verkennen.We blijven hier een paar dagen en dan weer door naar Chili. We hoorden dat we een vulkaan niet mogen missen…

Al met al vermaken Daan & Majo zich opperbest!

Adios Amigos!

Daan & Majo